Kilkuletni chłopiec Pricò mieszka w wielopiętrowym domu czynszowym w Rzymskiej dzielnicy wraz z rodzicami, opiekunką i kanarkiem. Pewnego dnia jego matka Nina opuszcza rodzinę i znika z kochankiem Roberto. Zaskoczony i zawstydzony tak niecodziennym wydarzeniem ojciec Andrea odsyła synka do ciotki, a stamtąd szybko trafia on do zdziwaczałej babki. Ta odsyła go z powrotem do ojca, kiedy niechcący zrzuca on doniczkę na głowę służącej w zalotach. Nieoczekiwanie skruszona matka powraca do domu. Kobieta nie może odzyskać w pełni zaufania męża, ale pozwala on jej zostać w mieszkaniu ze względu na chłopca. Kiedy ich stosunki nieco się ocieplają, Ninę ponownie zaczyna nagabywać Roberto. Kobieta jest rozdarta pomiędzy uczuciem do synka, a szaleńczą miłością do kochanka.
Historia małego chłopca, który obserwuje rozpad rodziny, posłużyła reżyserowi do pokazania obyczajowości włoskiego społeczeństwa (choć trzeba przyznać, że głównie jego zamożniejszych kręgów). Ciekawe są reakcje sąsiadów i obcych ludzi na skandal obyczajowy, jakim jest porzucenie przez matkę rodziny. Można też przyjrzeć się sposobom pracy i rozrywki żyjących w tamtych czasach ludzi.
Moja ocena: 8/10 („bardzo dobry”) Zdjęcia są na najwyższym poziomie, podobnie montaż i opracowanie dźwiękowe. Sama historia jest niezwykle realistyczna i wzruszająca.
Chłopięcy aktor:
Luciano De Ambrosis urodził się 28 marca 1937 r. (wg innych źródeł rok później) w Rzymie (bądź Turynie). Zgodnie z anglojęzyczną Wikipedią był najmłodszym z piątki rodzeństwa. Jego ojciec pracował w fabryce Fiata. Zadebiutował w wieku 5/6 lat w filmie „Dzieci patrzą na nas„. Podobno podczas kręcenia zdjęć do tego filmu jego matka zmarła. Do końca lat 40-tych Luciano zagrał jeszcze kilka epizodycznych ról jako dziecięcy aktor, ale do dzisiaj jego najbardziej znaną rolą pozostaje ta w filmie Vittorio De Sici. W dorosłym życiu rozpoczął owocną karierę jako aktor głosowy i dyrektor dubbingu. Do dzisiaj mieszka z Rzymie. Na YouTube można obejrzeć kilka przeprowadzonych z nim wywiadów.
