Nadzieja i chwała (Hope and Glory) 1987

3 września 1939 r. Londyn wypowiedział wojnę Niemcom, co uczyniło go celem nalotów bombowców Luftwaffe. Naloty trwały od 7 września 1940 r. aż do maja 1941 r. Początkowo niemieckie lotnictwo atakowało jedynie infrastrukturę miasta, ale później zaczęło również atakować cele cywilne, próbując złamać wolę walki i zmusić Brytyjczyków do kapitulacji.

W tym trudnym okresie na przedmieściach Londynu żyje rodzina Billy’ego. Składa się ona z niezdarnego ojca Clive’a, który pomimo swojego wieku i wątłej budowy ciała, zaciąga się do wojska z własnej inicjatywy, z uwagi na patriotyzm i swoje młodzieńcze doświadczenia z Wielkiej Wojny (I wojny światowej), oraz jego żony Grace, na którą spada ciężar odpowiedzialności za rodzinę, w czasie gdy mąż wraca tylko okazjonalnie na krótkie przepustki. Jest także siostra Dawn, uparta i nieposłuszna piętnastolatka, która desperacko poszukuje miłości pośród ruin zbombardowanych domów, a także zrzędliwy i ekscentryczny dziadek George, który pod swoją szorstką powierzchownością kryje ogromne pokłady ciepła i akceptacji.

W tym rodzinnym chaosie, widzianym oczami Billy’ego, dramatyzm wojny miesza się z czułymi, emocjonalnymi, a nawet zabawnymi momentami. Charakterystyczny dla wojny upadek porządku i dyscypliny postrzegany jest przez Billy’ego jako wybawienie od nudy i monotonii szkoły, a także spełnienie marzeń o walkach ołowianych żołnierzyków, potyczkach nieustraszonych kowbojów. Z czasem te doświadczenia prowadzą chłopca do odkrycia tego, co jest w życiu najistotniejsze – pielęgnowania silnych rodzinnych więzi i miłości.

Moja ocena: 7/10 („dobry”) Rozgrzewający serce film Johna Boormana „Nadzieja i chwała” to hymn ku radości życia przypominający słynne gorzko-słodkie ilustracje Normana Rockwella. Sebastian Rice-Edwards wystąpił w swojej roli życia jako Billy, ogląda się go z niekłamaną przyjemnością. Na uwagę zasługują też kostiumy opracowane przez brytyjską projektantkę Shirley Russell.

Podobne filmy:

Boso po ściernisku, Złote węgorze